Het is bijna zover dan ben ik jarig. Een van de meest deprimerende dagen van het jaar na kerst. 47 jaar word ik. Dan moeten we het sociaal gezien vieren dat we een dagje ouder zijn geworden. Meer kwaaltjes, pijntjes en andere ellende. Het meest pijnlijke van ouder worden is nu al zichtbaar. ’s nachts om drie uur je bed uit moeten omdat je blaas aan het protesteren is. En wel zo hard dat je er wakker van wordt. Bloed irritant vind ik dat. Ook het drank (mis) bruik gaat moeilijker. Vroeger kon ik makkelijk een avondje zuipen een half dagje uitkateren en vrolijk weer verder. Tegenwoordig heb ik er verdorie drie dagen last van. Of wat dacht je van het gewicht. Na je 40e krijg je de pondjes er maar moeilijk af. En zeker ook omdat je krimpt. Ik was vroeger 2 meter en 10 centimeter lang. Nu ben ik nog maar een beschamende 1 meter 75 met het figuur van een Michelin mannetje En dat …. moeten we dan gaan vieren. Flikker toch een eind op zeg. In mijn hoofd voel ik me nog steeds 25 jaar. Maar de dingen die ik toen deed kan ik niet meer doen. Denk eens aan al die dromen en idealen die je toen had op die leeftijd. Wat is daar terecht van gekomen? In ieder geval niks. Het ergste is nog dat je geheugen ook af en toe faalt. Ik zou niet eens meer weten wat mijn dromen en idealen waren. En dan nog die sociale verplichtingen die erbij horen. Kom jij bij mij dan kom ik bij jou. Pfffffff alsjeblieft. Gezellig met zijn allen in een kringetje rond een tafel met toastjes en brie en die ene zelfgemaakte salade. Dan moet je ook nog cake bakken. De hele avond je eigen het schompes lopen om iedereen van een drankje te voorzien. En dan als iedereen weg is…. je verjaardags geld tellen om tot de conclusie te komen dat je verjaardag meer kost dan dat ie oplevert. (we blijven wel ondernemer natuurlijk).
Ik vind verjaardagen overgewaardeerd.
